De tiende werd in Europa in de 8ste eeuw ingevoerd en was bedoeld als een sociale belasting, die moest dienen ter financiering van de armenzorg, het levensonderhoud van parochiepriesters en de instandhouding van kerkgebouwen. De regel was dat iedereen een tiende deel van zijn oogst zou afdragen. De inning gebeurde aanvankelijk in natura, waarbij men letterlijk een tiende deel van een oogst op de velden ging ophalen.
De tienden konden worden opgeslagen in een tiendschuur. In dorpen waar de tiende door meerdere partijen werd opgehaald, werd het inningsgebied zorgvuldig afgebakend of via een tiendebeschrijving te boek gesteld. In latere tijden werd de tiende dikwijls verpacht aan een zogenaamde tiendesteker en werd de tiende ook wel voldaan in klinkende munt.
