In Gen. 11 : 1—9 wordt ons verhaald hoe de menschheid na den zondvloed, toen zij zich opnieuw begon uit te breiden, eene poging waagde om bijeen te blijven en hare verspreiding over het oppervlak der aarde tegen te gaan. Als vereenigingspunt werd een machtige toren gedacht, waarvan de spits tot in den hemel zou reiken.
Dit pogen der menschen werd evenwel door het ingrijpen Gods verijdeld, die hun spraak verwarde, en daardoor de voortzetting van den torenbouw onmogelijk maakte, en de menschheid over de geheele aarde verstrooide. Door zeer velen wordt dit slechts als een legende beschouwd, eene poging ter verklaring van het taalverschil dat onder de menschen bestaat; en geloochend dat de „spraakverwarring”, zooals ze in het hierboven aangeduide Schriftgedeelte beschreven wordt, een reëel feit zou wezen.
Immers ook het vergelijkend onderzoek der verschillende talen heeft wel verwantschap tusschen bepaalde groepen van talen kunnen aantoonen, maar dat alle talen over de geheele wereld tot één grondtaal te herleiden zouden zijn, scheen in het licht van de verkregen resultaten niet waarschijnlijk, en, hoewel de vergelijkende taalwetenschap nog lang niet aan het einde van haar onderzoek is, waagde men wel de profetie dat ze tot de slotsom van de eenheid der talen nimmer zou komen. Echter hebben er in den laatsten tijd onderzoekingen plaats gevonden die goeden grond geven aan de juistheid dier profetie te twijfelen.
Het is gebleken dat er een opvallende verwantschap bestaat tusschen de oude cultuur-talen van de Eufraat-Tigris-vlakte (het z.g.n. Sumerisch) en van Egypte eenerzijds en verschillende Middel- en Zuid-Amerikaansche alsook Zuidzee-talen anderzijds.
Een resultaat dat ook een niet-Schriftgeloovig geleerde tot de overtuiging heeft gebracht, dat het bericht in Gen. 11 : 1—9 meer waarheid bevat dan men in zijne kringen tot hiertoe wel placht te meenen. Ook geeft te denken, dat eene overlevering omtrent de oorspronkelijke eenheid der taal bij tal van volken gevonden wordt; zoo b.v. bij de Romeinen, bij de Perzen en Indiërs, en in het oude Mexico.
Bij de Romeinen is het Mercurius, bij de Perzen de booze god Ahriman die de veelheid van talen veroorzaakt; in de Mexicaansche traditie zijn de kinderen die aan den eenigen overlevende van den zondvloed nadien geboren worden alle stom, zij Ieeren dan het spreken van een duif, doch ieder in een verschillende taal, zoodat zij uit elkander gaan. Wij mogen hierin de nawerking eener herinnering aan het gebeurde bij Babel zien.
