Sinds de 7e eeuw werden bisschoppelijke sendgerichten, ook wel senden genoemd, gehouden. Deze droegen zoowel een kerkelijk als burgerlijk karakter.
De bisschop ging dan, voorafgegaan door den archidiaken en den archipresbyter zijn diocese door en riep het volk tezamen. In tegenwoordigheid van den graaf of een plaatsvervanger van dezen predikte hij en diende het vormsel toe, maar hij hield ook terechtzitting om te oordeelen over alle grove zonden zooals hoererij, meineed, tooverij enz.
Zeven getuigen, die de bisschop uit de gemeente koos (testes synodales) werden op een eed gevergd en ze werden verplicht de vragen van den bisschop naar waarheid te beantwoorden. Daarna sprak de bisschop het vonnis uit over de schuldigen en legde ze openlijke boetedoening op, zelfs in zulke gevallen, waarbij de wereldlijke rechter al met geldboeten gestraft had.
Die van het sendgericht vrijgesteld waren heetten sendvrijen of sempervrijen. Later zijn deze sendgerichten vervangen door de Inquisitierechtbanken.
