Gelijk bij alle tempels der oudheid slaven in dienst werden gesteld om het mindere werk te doen, zoo ook in Jeruzalem (vgl. Num. 31 : 28 v.v.).
Daar noemde men hen n'ëthiriïm „gegevenen”. Bezit van den tempel, bleef natuurlijk ook hun nageslacht aangewezen voor alle zwaarste en geringste diensten.
We hooren eerst van hen bij den terugkeer. Dan blijkt tevens, dat zij zich beschouwden als afstammelingen van de slaven, die „door David en de vorsten”, waarschijnlijk gedurende diens vele oorlogen, voor den dienst der Levieten aan den tempel waren gegeven (Ezra 8 : 20).
Anderen echter gingen op Salomo terug en heetten daarom „kinderen van Salomo’s slaven” (Ezra 2 : 55 ; Neh. 7:57). Hoe die beide groepen zich onderling verhouden is niet duidelijk.
In Ezra 2 : 55 en Neh. 7 : 57 worden beide apart opgenoemd, maar in Ezra 2 : 70 wordt de tweede groep beschouwd als onderdeel van de nëthinlm. Hetzelfde doet zich voor in Neh. 11:3 en 11:21.
Uit Ezra 8 : 20 blijkt, dat hun familieregister met even groote zorg werd bijgehouden als die der andere tempeldienaren. In Neh. 11 : 21 worden hun twee hoofden vermeld uit Ezra’s dagen.
Zij waren evenals de andere tempeldienaren vrijgesteld van „belasting, schatting of tol”. Bij het opnieuw-bewonen van Jeruzalem zagen zij zich Ofel ter woning aangewezen (Neh. 3 : 26; 11 : 21), maar uit Ezra 2 : 70, Neh. 7 : 73 blijkt, dat slechts een gedeelte hier woonde.
In Neh. 3 : 31 is sprake van een „huis der nëthinlm”.Na Jeruzalems val in 586 zijn zij vrije mannen geworden ten gevolge van de vernietiging van den tempel. Uit vrijen wil gaan zij met de anderen terug (Ezra 8:17 v.v.) en nemen zij gehoorzaam aan de wet het oude werk weer op zich (Neh. 10 : 29). Geen wonder dat sinds dien de grenslijn tusschen Levieten en Nethinim steeds meer verflauwde.
