Bisschop van Chartres, geboren 1040, gestorven 1115, leerling van Lafranc, werd Canonicus te Nesle, abt te St. Quentin, en door paus Urbanus II (1092) bisschop van Chartres.
In den investituurstrijd, naar beide zijden matig en bezonnen. Hij verdedigde tegen Filip I in zijn echtscheidingszaak het recht der kerk, zonder zich te verzetten tegen het geweld.
Het meest bekend is hij door een dubbele verzameling van Canonen, het Decretum in 17 boeken uitgegeven door Molinaeus, Leuven 1561, en: Pannormia in 8 boeken uitgegeven door Seb. Brandt, Bazel, 1439.
In 1570 heilig verklaard.
