I. Isidorus van Pelusium, geboren in Alexandrië, abt van een klooster te Pelusium, gestorven 440 (anderen 450 of 435), een trouwe en geestdriftige aanhanger van Chrysostomus, was een van de edelste en ontwikkeldste vertegenwoordigers van het Oostersche monnikendom.
Hij werd hooggeschat door zijn tijdgenooten. Men noemde hem het „geweten zijns volks”.
Hij heeft 2000 brieven achtergelaten. Hoewel hij een besliste tegenstander van Nestorius was, vermaande hij toch Cyrillus tot zachtmoedigheid.
Hij trad moedig in de bres voor onschuldig vervolgden en hij bestrafte zonder aanzien des persoons geestelijken, die zich misdroegen. Zijn overtuiging was, dat in het zich-terug-trekken uit de wereld, in vrijwillige armoede en onthouding, waarbij Johannes de Dooper voor hem een exempel was, de ware levensbeschouwing van Jezus’ volgelingen ligt.
Monnikendom en practisch Christendom zijn voor hem één. In de exegese waardeert hij wel den historischen zin der Antiocheensche school, maar hij is daarbij niet vrij van de allegorie der Alexandrijnsche school.
Zijn geschriften Contra Gentiles en contra fatum zijn verloren gegaan. [ 24.II. Isidorus van Sevilla, geboren circa 560, uit een aanzienlijk Romeinsch geslacht kwam na den dood zijns broeders in 600 op den stoel van den aartsbisschop te Sevilla (Hispalis, vandaar dat hij ook genoemd wordt Isidorus Hispalensis). Hij arbeidde met grooten ijver aan de bekeering van de West-Gothen tot de Catholieke kerk. Hij deed ook veel aan de opleiding van een goeden clerus. Isidorus stierf in 636. Zijn voornaamste verdienste lag op het terrein van het schrijven van boeken.
Een catalogus van zijn boeken vindt men bij zijn beroemden leerling Ildefonsus van Toledo. Het belangrijkst werk is ongetwijfeld de 20 boeken Origenes s. Etymologiae, een encyclopaedie van de toenmalige kennis. Dit werk is eeuwen lang beschouwd als een schatkamer voor wereldlijke en kerkelijke wetenschappen. Het is een compilatie uit andere werken, die soms woordelijk overgeschreven zijn. Van hem is ook Ex scriptis vetustissimis auctorum, een soort kerkelijke archaeologie.
Voor de kerkgeschiedenis is van waarde zijn Chronicon, een wereldkroniek van de schepping der wereld tot op den West-Gothischen koning Sisebut en De viris illustribus, waarin 46 schrijvers behandeld werden. Voor de dogmengeschiedenis is van waarde zijn 3 B.B. Sententiarum, een geloofs- en zedenleer uit bewijsplaatsen der kerkvaders samengesteld, voornamelijk uit Augustinus en Gregorius den Groote. Isidorus leverde niets nieuws, maar verzamelde met grooten ijver het oude en reeds bestaande. De pseudo Isidorische decretalen zijn niet van hem.
