„de Themaniet” = zoon van Theman, den achterkleinzoon van Ezau (Gen. 36:10 vv.), de eerste en aanzienlijkste onder de drie vrienden van Job, die den toon aangeeft, waarmede de andere verder instemmen. Terwijl hij van het gewone menschelijke begrip der gerechtigheid uitgaat, meent hij dit onbeperkt op God te mogen overdragen, en in plaats van aan de buitengewone handelwijze van God met Job, zijn ervaringen, zijn begrippen te toetsen, maakt hij datgene, wat hij reeds heeft, tot maatstaf voor het nieuwe, wat hem in Jobs lot te gemoet komt, en wil niet leeren, hooren, ontvangen, maar onderwijzen, oordeelen.
Zoo blijft hij bij het besluit: daar God rechtvaardig is, kan Hij slechts den onrechtvaardigen mensch straffen; wie aldus gestraft wordt is een onrechtvaardig mensch. Elifaz laat zich veel op zijn ouderdom en zijn ervaring voorstaan (15 : 10), en grondt zijne beschouwingen deels op een bijzondere goddelijke openbaring, die hem in een droom ten deel is gevallen, maar die hij slechts niet op zich zelven weet toe te passen (hoofdst. 4), deels op wijze zinspreuken der ouden (15:20 vv.), die echter niet onbepaald als waarheid gelden mogen.
Nadat hij in zijn beide eerste redeneeringenalgemeene, deels onloochenbare waarheden uitgesproken en verschoonend hare persoonlijke toepassing aan Job zelven heeft overgelaten, bevestigt hij in zijn derde redeneering (hoofdst. 22) nog harder dan de twee andere vrienden, regelrecht de schuld van Job en verwijt hem geheel willekeurig zulke overtredings- en nalatigheidszonden, waarvan Job wel het meest verwijderd was, en in plaats van door de tegenwerpingen van Job verder tot erkenning te komen, bevestigt hij zich altijd meer in zijn opgevat stelsel. Als de woordvoerder en de schuldigste der drie vrienden wordt hij door den Heere uitdrukkelijk te recht gewezen (42 : 7).
