(G., derma = huid) of opperhuid, eenlagig dekweefsel aan de buitenzijde van bovengrondse organen van hogere planten. De cellen sluiten aanéén zonder intercellulaire holten en bevatten geen bladgroen (uitgezonderd de sluitcellen van de huidmondjes).
Geeft mechanische bescherming en regelt mede de gaswisseling en de afgifte van waterdamp. Naast elkaar liggende cellen grijpen vaak met tanden in elkaar. In de dierkunde: de buitenste laag van de huid, bestaande uit hoorn- en kiemlaag. Door ingroeiingen ervan in de lederhuid ontstaan zweetklieren, haarfollikels, talgklieren en de aanleg van de nagels.
