De uil komt de mens al sinds lang vervlogen tijden voor als een merkwaardige vogel - ofwel tamelijk griezelig, vermoedelijk vanwege het feit dat het een nachtelijke jager is, vanwege zijn geruisloze vlucht en zijn roep, ofwel onpeilbaar slim vanwege zijn quasifilosofische blik.
Voor bijgelovige mensen speelt de uil een rol als symbool van wijsheid (de uil was, naast de slang, het heilige dier van Pallas Athene, die in Griekenland vereerd werd als beschermgodin van de wetenschap en de kunst) en als aankondiger van de dood (‘Als het uiltje schreit, is de dood niet meer wijd’). In de Geïllustreerde Encyclopedie uit 1917 staat geschreven: ‘Het volksbijgeloof brengt de uil in verband met allerlei booze voorteekens, vooral den Steenuil, die met zijn fluitend “kom mee”, de zieken hun dood heet aan te kondigen.’ De steenuil, de kleinste uilensoort, houdt zich gewoonlijk op in kerken, gewelven en kerkhoven of begraafplaatsen, en wordt ook wel kerkuil of huipke genoemd.
Als iemand beweert dat hij in het stervensuur van een familielid een uil heeft horen schreien, dan houdt volgens een in 1967 door Der Spiegel gepubliceerd onderzoek 56 procent van de Duitsers dit voor mogelijk.
→Voortekens, goede en slechte.
