Wat is de betekenis van Typus?

voorbeeld, grondvorm.

(Lat.) m. afdruk; voorbeeld; beeld, grondvorm; gietvorm; regelmatig verloop v. e. ziekte.

Oerbeeld.

is de benaming van het edict, waardoor keizer Constans II in 647 een eind wilde maken aan den Monothelietenstrijd (➝ Monotheletisme). Onder strenge straf verbood hij, te spreken over één of twee werkingen, één of twee willen in Christus. Het edict bereikte zijn doel niet en werd door paus Martinus I in 649 verworpen.

typus - m., zie „type”.

type, gr., oorspronkelijk beeld, voorbeeld, de gemeenschap grondvorm van een aantal wezens of dingen (b.v. de T. van een diersoort, eener ziekte, enz.); ook: indruk, stempel, muntslag.

Typus of grondvorm noemt men de eigenaardige kenmerken van eene familie of geslacht, welke men bij alle daartoe behoorende soorten wedervindt. Een typus of type noemt men ook een oorspronkelijk beeld, hetwelk als modél kan gelden voor een geheelen kring van personen. Men spreekt bijv. van een type van een losbol, van een gierigaard enz.