Spontane klankverandering
(philol.), klankverandering, waarbij zich noch invloed van een anderen klank, noch accent, noch spreektempo doen gelden, bijv. de verandering van Indo-Germaansche p → ✝ in het Germ. Zij staat tegenover voorwaardelijke klankverandering, zooals umlaut. Eigenlijk is klankverandering in dezen zin nooit spontaan. Weijnen.
