Wat is de betekenis van Occlusie?

Wijze waarop onder- en bovengebitselementen bij dichtbijten tegen elkaar aan komen. Wordt ook statische occlusie genoemd.

occlusie - Zelfstandignaamwoord 1. (medisch) afsluiting 2. het op elkaar sluiten van tanden en kiezen in ruststand 3. insluiting, bv. van een verontreiniging in een kristal, van een gas in een metaal, van de warme sector van een frontale depressie door een koufront (occlusiefront)

(v.), het in contact komen met elkaar van de elementen van maxilla en mandibula-, klasse I-mal~, occlusie die wordt gekenmerkt door een normale relatie van de molaren, maar een verkeerde positie van de tanden; klasse I-~, syn. neutrocclusie, normale occlusie; occlusie die wordt gekenmerkt door een normale relatie van tanden en kiezen; klasse II~,...

[Fr. occlusion] afsluiting, spec. van warme lucht door koude luchtstroom die haar optilt.

afsluiting

(ook: geoccludeerd front, occlusiefront) Een frontaal systeem bestaat in de beginsituatie uit een koufront en een warmtefront. De ingesloten warme lucht ziet er van boven af uit als een sector met een tophoek van 150 tot 120°, met het hoekpunt in de kern van het lagedrukgebied. O.m. door verschillen in dichtheid van de warme en koude lucht beweegt...

afsluiting

1. afsluiting, zoals bijv. de toestand van een ader of slagader bij thrombose of embolie; vgl. pessarium (occlusivum), seclusio. 2. in de tandheelkunde: het op elkaar passen van de tanden en kiezen van boven- en onderkaak bij de gesloten ruststand van de mond. Vgl. articulatie*.

Wanneer een koude-front een warmtefront inhaalt en omgekeerd, ontstaat een samengesteld systeem van frontvlakken, dat men een o. noemt.