Wat is de betekenis van Infractie?

[Lat. infractio, van in-fringere, -fractum = in-breken, ver-breken] inbreuk, schending (van overeenkomst).

(infraktie) schending; onvolkomen beenbreuk

schending, inbreuk (op een wet of verdrag,) breuk (van beenderen, enz.)

(<Fr.), v. (-s, ...tiën), 1. inbreuk (op), schending, afwijking; 2. (heelk.) inknikking van een been; onvolkomen beenbreuk.

v. schending, inbreuk (bv. v. e. verdrag); inknikking v. e. pijpbeen, onvolkomen beenbreuk.

v. infracties (Fr. [Lat. infractio]: overtreding, inbreuk: onvolkomen beenbreuk).

(geneesk.), incomplete ➝ beenbreuk door buiging, vooral voorkomend bij kinderen, waarbij een smalle beenspalk en het beenvlies ongebroken blijven.

→ infraktie.

Jonge, buigzame beenderen kunnen door een uitwendig geweld onvolledig breken; men noemt dit een I., dus een onvolkomen fractuur of beenbreuk.