brallerig
(1957) (stud.) luidruchtig, bekakt; opschepperig. Zie ook: brallen* en bralaap*. • Ik vond haar houding opeens zo brallerig, dat ik haar opzij duwde en andermaal vluchtte. (S. Carmiggelt: Allemaal onzin. 7e druk. 1957) • Dat 'Olga, ik hou van je!' was iets te brallerig geplaatst, dus onmiddellijk ook een beetje onwaar....
