Letterlijk, alles imiteren. De kunst om met het gezicht en het lichaam een verhaal, emoties en dramatische actie uit te beelden, zonder spreken of zingen.
Door de eeuwen heen heeft de balletkunst een eigen gebruik van de pantomime ontwikkeld. Tijdens de periode van de hofballetten werd een reeks vastgestelde symbolen of gestes aangewend. Er bestonden toen bepaalde gebaren voor neen zeggen, roepen, vragen, horen, zien, dansen, zweren, trouwen, liefhebben, enz. Deze gebaren zijn nog te zien in romantische balletten als Giselle, La Sylphide, Coppélia, La Fille mal gardée. Jean Georges Noverre was de eerste om in de achttiende eeuw de aandacht te vestigen op een andere vorm van pantomime in de balletkunst. Hij weerde de traditionele en symbolische gebaren uit de mime en legde de nadruk op natuurlijke gestes.
Michel Fokine nam diens ideeën over en verwerkte die o.a. in De stervende zwaan. Rudolf von Labans moderne ruimte- en expressieleer zijn grotendeels gebaseerd op de uitdrukking en de pantomime.
