taaluiting.
taaluiting waarin een eigenschap die het belangrijkste woord in die uiting uit zichzelf al heeft ten overvloede in een bepaling bij dat woord uitgedrukt wordt, al dan niet opzettelijk, bv. witte sneeuw.
Voorbeelden:
Verschillende hedendaagse auteurs hebben in hun theorieën over tijdsrelaties in het autobiografisch geheugen een plek voor dergelijke herkenningspunten ingeruimd: Conway noemt ze 'reference points', Shum 'temporal landmarks'. Die laatste uitdrukking zou, letterlijk vertaald, een pleonasme opleveren, want 'mijlpaal' heeft in het Nederlands zijn ruimtelijke betekenis al verwisseld voor die van een markering in de tijd.
Douwe Draaisma, Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt, 2002
