(v. Gr. barus — zwaar), instrument waarmee atmosferische druk wordt gemeten, gebaseerd op de experimenten van Torricelli (1643).
Pascal (1647) e.a. De barometer in zijn oorspronkelijke vorm bestaat uit een rechte plank waarop een glazen buis die in een bak met kwik staat, is gemonteerd. Aan de bovenkant van de U-vormige buis bevindt zich de schaalverdeling. De hoogte van de kwikkolom varieert naar gelang de atmosferische druk daarbuiten. Tot ongeveer 1650 bleef men het instrument de buis van Torricelli noemen. Daarna raakte de naam barometer meer ingeburgerd. een naam die door de Engelsman Robert Boyle was geïntroduceerd.
In 1663 ontwierp de Engelse klokkenmaker Hooke de wielbaromeler. Bij dit type barometer drijft een glazen gewichtje op het kwik: aan het gewichtje is een koord bevestigd dat een katrolletje in beweging zet waaraan een wijzer is bevestigd. Wat dat betreft komt de wielbaromeler overeen met onze tegenwoordige banjobarometer.
