Seydlitz (Friedrich Wilhelm von), een dapper Pruissisch generaal, geboren den 3den Februarij 1721 te Calcar bij Kleef, trad als page in dienst bij den markgraaf von Schwedt, voorts in 1739 bij een regiment kurassiers en onderscheidde zich reeds in den eersten Silézischen Oorlog. In het voorjaar van 1742 werd hij bij Ratibor gevangen genomen en naar Raab gebragt, maar reeds na weinige weken uitgewisseld en door den Koning tot ritmeester der huzaren benoemd. In den tweeden Silézischen Oorlog streed hij dapper bij Hohenfriedberg en nam zelf den Saksischen generaal von Schlichting gevangen, waarna hij bevorderd werd tot majoor. Ook bij Sorr onderscheidde hij zich door zijne voortreffelijke kavalleriecharges.
In 1753 werd hij kommandant van een regiment kurassiers en 1755 kolonel. Hoogen roem als kavallerie-aanvoerder verwierf hij vooral in den Zevenjarigen Oorlog. In den slag bij Kollin wierij hij aan het hoofd van 10 eskadrons een regiment infanterie overhoop,' daarop 2 regimenten ruiters en dekte den aftogt der Pruissische infanterie. Twee dagen daarna zag hij zich benoemd tot generaal-majoor. Den 7den September versloeg hij bij Pegau de Oostenrijksche kavallerie en verdreef den 19den van die maand met 20 eskadrons de Franschen en de Rijksarmee uit Gotha. Kort vóór den slag bij Roszbach werd hij opperbevelhebber der kavallerie en besliste dien door een schitterenden ruiter-aanval, zoodat hij tot luitenant-generaal bevorderd werd.
Wegens eene wonde vertoefde hij 4 maanden te Leipzig. bij den stouten terugtogt uit Moravië door Bohemen naar Silézië in den zomer van 1758 dekte hij de achterhoede. bij Zorndorf voerde hij bevel over de kavallerie van den linker vleugel en veroverde eene batterg. bij Hochkirch dekte hij den terugtogt en in den slag bij Kunersdorf moest hij op last des Konings zijne uitmuntende positie tegenover Laudon verlaten en den laatsten rampspoedigen aanval op de Russen ondersteunen, waarbij hij zwaar gewond werd. Nu begaf hij zich naar Berlijn, trad er in het huwelijk met de gravin von Hacke en voegde zich daarna weder bij het leger. Hij nam in 1760 deel aan de verdediging van Berlijn, werd het volgende jaar toegevoegd aan de armee van prins Heinrich en wist zich in den slag van Freiberg (1762) ook bij de aanvoering der infanterie te onderscheiden. Na het sluiten van den vrede zag hij zich belast met de inspectie der kavallerie, werd in 1767 bevorderd tot generaal der kavallerie, en overleed te Minkowski bij Namsiau den 7den November 1773. Hij was de grootste ruiter-generaal van zijn tijd, en in 1784 verrees zijn standbeeld op de Wilhelmsplatz te Berlijn.
