(Joseph), volksvertegenwoordiger in Frankrijk ten tijde der Revolutie, werd geboren den 17den Junij 1754 te Montpellier en door zijne medeburgers eerst afgevaardigd naar het Wetgevend Ligchaam en vervolgens naar de Nationale Conventie. Hij wijdde zich vooral aan de verbetering der geldmiddelen en was oorzaak, dat het grootboek der Nationale Schuld openbaar gemaakt werd.
Minder doelmatig was het, dat hij de vermeerdering der assignaten bevorderde. Wel was hij aanvankelijk een verdediger van de koninklijke regten van Lodewijk XVI, maar als voorzitter van het Wetgevend Ligchaam legde hij de geheime papieren over, die in de Tuilerieën waren gevonden, en drong aan op het verkoopen van de kostbaarheden der Kroon. Niettemin bestreed hij de verkeerdheden van Robespièrre en Marat.
Hoewel hij stemde vóór de teregtstelling des Konings zonder beroep op het volk, was hij toch afkeerig van de revolutionaire regtbank en van het vervolgen der Girondijnen. Aangeklaagd als schuldig aan den opstand van 1 April 1795, ontsnapte hij alleen aan de gevangenis door zich te verschuilen, en toen de amnestie van 4 Brumaire hem veroorloofde, om zich weder in het openbaar te vertoonen, schreef hij zijn „Lettre à mes concitoyens sur les finances (1795)”. Van dien tijd af en gedurende het Keizerrijk woonde hij te Montpellier en hield zich van het staats-tooneel verwijderd.
Eerst in 1815 werd hij weder lid van het Parlement en trad er op als een hevige tegenstander der Bourbons, weshalve hij na de tweede restauratie op de lijst der koningsmoorders geplaatst en uit Frankrijk verbannen werd. Hij overleed te St. Josse ter Noode bij Brussel den 15den Februarij 1820.
