Aldus noemt men een handschrift, waarbij het perkament voor de tweede maal wordt beschreven. Waar dit schrijfmateriaal zeer duur was, werden vaak reeds beschreven bladen nogmaals schoongekrabd, bijvoorbeeld met puimsteen. Doch gewoonlijk was er nog wel zoveel ijzer van de inkt in het perkament getrokken, dat men het eerste schrift tegenwoordig door chemische preparaten weer leesbaar kan maken.
Niet zelden bleek dan, dat het oudste handschrift voor de wetenschap van groter belang is, dan het tweede. Zo bestaat er een codex van de Bijbel, genaamd „Codex Ephraemi rescriptus", dat een aanzienlijk deel van het Oude en het Nieuwe Testament bevat en dat bijna even oud, zo niet ouder dan de Codex Alexandrinus is. Deze kostbare kopie van H. Schrift werd in de 12e eeuw koelbloedig uitgewist om plaats te maken voor een godsdienstig twistgeschrijf van Ephraim, een oud Syrisch kerkvader. Het werd in Frankrijk gebracht door Catharina de Medici (+; 1572), maar was zoo goed als niet te ontcijferen, totdat in 1834 een scheikundig preparaat een groot gedeelte van het oude schrift weer tevoorschijn bracht.
