Ballade was oorspronkelijk bij de Zuid Europese volken sedert de 11e eeuw de naam van een kort gedicht, bestaande uit eenige coupletten met een refrein.
De inhoud bestond meestal uit minne klachten en het lied werd ter begeleiding van den dans gezongen. Vooral in Frankrijk was ten tijde van Lodewijk XIV de ballade zeer geliefd. Uit het Fr. werd het woord in Engeland en Schotland overgenomen, maar duidde hier hoofdzakelijk een volkslied met een verhalenden (epische) inhoud aan. In deze beteekenis werd het woord bij de Duitschers en ook bij ons ingeburgerd, vooral sedert Tollens, die verscheidene balladen dichtte of vertaalde. Ook de „Kennemer Balladen" van Hofdijk zijn bekend. Bilderdijk gebruikte feitelijk ook deze dichtsoort, maar gaf er den naam van romance aan, hoewel deze meer lyrisch van aard is, d. w. z. meer de stemming der ziel weergeeft.
