Een luifel is een afdak aan een gebouw; soms ook: een vrijstaande, op pilaren rustende overdekking. Of het dit luifel is dat wij aantreffen in de bastaardvloek duizend luifels durf ik niet met zekerheid te zeggen.
Overwogen kan ook worden dat luifel de gebruikelijke nevenvorm is van het Vlaams-Brabantse scheldwoord luifer, dat ‘schelm, deugniet’ betekent. Het wnt kent de etymologie niet, maar oppert dat het Middelnederlands loifere ‘ruin’ tot scheldwoord is geworden, waarvan luifer dan weer een variant is.
Ten grondslag aan de uitroep ligt opnieuw de exclamatie bij gans vier. Vier werd als telwoord opgevat en kon vervolgens door andere telwoorden worden afgelost.
Een kaal telwoord achtte men als exclamatie niet voldoende. Het gevolg was een versterking door het eerste het beste (scheld)woord dat de vloeker in de mond kwam; hier dus door luifel. zie vier.
