(in Vlaanderen) koppig, eigenzinnig persoon; iemand die van geen toegeven wil weten.
Hij schold haar slangenvel, zij noemde hem keikop. (Domien Sleeckx, Op ’t Eksterlaar, 1863)
Je vergeet er jezelf bij, zo word je besprongen door alles om je heen, en wat diep in alles leeft, al die stumperds en kale kakkers en brave zielen en keikoppen en bullebakken stuwt en bezielt, zou het ergens een God zijn, een Vader? (Herman Leys, Iets van warmte, 1970)
