Yigal Amir (geb. 1970) vermoordde op 4 november 1995 de Israëlische premier Yitzhak Rabin. Die laatste had in 1992 opnieuw onderhandelingen opgestart met de Palestijnse plo van Yasser Arafat met het oog op een vreedzame oplossing tussen Israël en de Palestijnen.
Die onderhandelingen mondden uit in de Oslo akkoorden die op 13 september 1993 werden ondertekend in Washington in aanwezigheid van de Amerikaanse president Bill Clinton. Deze akkoorden leidden in september 1995 tot zelfbestuur van de Palestijnen in Bethlehem, Hebron, Nablus en honderden andere plaatsen.
Dat vredesproces werd echter niet door alle joden aanvaard. Binnen orthodoxe kringen werd Rabin, die in 1994 samen met Yasser Arafat en Shimon Peres de Nobelprijs voor de Vrede won, beschouwd als een landverrader die een gevaar vormde voor het voortbestaan van Israël. Rabin werd eerst in een religieus ritueel, dat als de din rodef bekend staat, ‘vervloekt’ door radicale rabbi’s.
Rabbi Shmuel Dvir, een onderwijzer in de Har Etzion Yeshiva, hield zijn student Yigal Amir enkele jaren voor de moord al voor dat het moreel verantwoord zou zijn Rabin te vermoorden onder verwijzing naar de din rodef. Dat is een religieuze verplichting om een jood te doden wanneer deze de eigendom men of het leven van andere joden in gevaar brengt. Rabin werd ook officieel rodef verklaard door de International Rabbinical Coalition for Israël, een organisatie van orthodoxe rabbi’s. Dat gaat gepaard met een bizar ritueel dat aan de moord vooraf ging: de zogenaamde pulsa de nura, een soort oproep om iemand te doden tijdens een religieuze bijeenkomst.
