William Kingdon Clifford (1845-1879) was een briljante geleerde die vooral voortleeft als de schrijver van één opstel: The Ethics of Belief (1877). De basis voor The Ethics of Belief lag in een lezing die Clifford op zijn 31ste gaf voor de exclusieve debat club The Metaphysical Society.
De basis voor het opstel werd gevormd door een persoonlijke ervaring, een schipbreuk. In 1870 sloot Clifford zich aan bij een expeditie die een zonsverduistering wilde bestuderen en daarvoor naar de Middellandse zee zou varen. Het schip leed schipbreuk bij Catania (Sicilië). Velen overleefden de ramp niet, maar Clifford wel. Hij overleed in 1879, op drieëndertigjarige leeftijd, twee jaar nadat hij zijn lezing voor de Metaphysical Society over de ethiek van het geloven had gegeven.
Allereerst: geloof heeft nooit alleen betrekking op jezelf. Onze levens zijn intiem met elkaar verbonden. Wat de één gelooft, in het bijzonder wanneer het gaat om een diep geloof, heeft grote relevantie voor de ander. Het geheel van onze opvattingen, het geheel van ideeën waarin we geloven, is een soort erfstuk dat van generatie op generatie wordt overgedragen. In dat geheel van opvattingen zitten ook onze eigen opvattingen.
Een tweede punt dat Clifford uitvoerig uitwerkt, is dat we niet alleen allemaal het collectieve bezit van wat we geloven en waarvan we overtuigd zijn moeten hooghouden, maar dat we het vooral ook verder moeten ontwikkelen. Dat wil zeggen: onderwerpen aan kritiek.
