Toen veel gevallen van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken bekend raakten, liet paus Johannes xxiii op 16 maart 1962 de geheime pauselijke richtlijn Crimen Sollicitationis (Misdaad van de uitnodiging door een priester tot het hebben van seksuele handelingen met een biechteling) uitvaardigen.
Daarbij moesten de daders, het slachtoffer en alle getuigen een absoluut stilzwijgen bewaren over de belastende feiten. Zij dienden zich te houden aan een ‘eeuwige stilte’. Wie dit stilzwijgen toch doorbrak, werd bestraft met excommunicatie. De man die jarenlang moest waken over de navolging van die richtlijn was kardinaal Joseph Ratzinger, de latere paus Benedictus xvi, die toen aan het hoofd stond van de Congregatie voor de Geloofsleer.
In 2001 paste Ratzinger de richtlijn aan en stuurde alle bisschoppen de instructie Sacramentorum sanctitatus tutela (Bescherming van de heiligheid van de sacramenten). Daarin staat dat seksueel misbruik van minderjarigen door priesters berecht moet worden door de Congregatie en dat ze onderworpen zijn aan het ‘Pauselijk Geheim’. Van een verplichte melding van die praktijken aan de gerechtelijke instanties is geen sprake. Tegelijk liet men het aan de lokale bisschoppen over om ‘zonder ruchtbaarheid te geven aan deze zaken’, de betrokken priesters over te plaatsen naar andere parochies. De aangepaste richtlijn van Ratzinger kwam er na een golf van gevallen van seksueel misbruik van kinderen in de katholieke kerken in de vs. Dat deze misbruiken geen louter Amerikaans probleem waren, bleek onder meer in het katholieke Ierland, waar duizenden kinderen seksueel misbruikt waren.
