v. (-en), het zowel op stedebouwkundig als op sociaal, economisch en cultureel gebied ijveren voor behoud en herstel (renovatie, deel van de vernieuwbouw) en voor herindeling en sanering van stadskernen, daarbij aansluitende gebieden en andere dichtbebouwde gebieden.
ⓔ Het begrip stadsvernieuwing is ontstaan na de Tweede Wereldoorlog, toen men naast de aandacht voor verbeteringen ten behoeve van de volkshuisvesting ook ging zoeken naar een nieuwe stedebouwkundige vorm voor het goed functioneren van de stad. Vernieuwing van de steden, in de zin van vervanging of herbouw van onbruikbaar geworden of verouderde panden, heeft altijd plaatsgevonden. Door de groei van de steden en de aandacht van de overheid voor die groei is stadsvernieuwing omvangrijk geworden. ➝stadssanering.
