o. (-eren), minderjarige die bij anderen dan de ouders, voogd of bloeden aanverwanten tot en met de derde graad wordt verzorgd en opgevoed. Er bestaan in Nederland geen wettelijke criteria voor pleeggezinplaatsing.
Plaatsende instanties zijn de voogdijverenigingen, verenigingen voor gezinsvoogdij, instellingen voor ongehuwde moederzorg, de Raad voor de Kinderbescherming, de kinderrechter e.a. Niet het pleeggezin, maar de plaatsende instantie heeft de juridische verantwoordelijkheid voor het kind, anders dan bij adoptie. Wie een buitenlands pleegkind in huis wil nemen om dat tezijnertijd te adopteren, moet zowel in het land van herkomst als in Nederland de officiële weg volgen. Men moet een verzoek indienen bij de minister van Justitie voor een machtiging tot verblijf van het kind in Nederland. Door de vreemdelingendienst en door de Raad voor de Kinderbescherming wordt een onderzoek naar het pleeggezin ingesteld. Daarop gebaseerd kan de minister een voorlopige verklaring afgeven van geen bezwaar tegen een toelating.
De definitieve beslissing volgt eerst als de minister officiële buitenlandse verklaringen heeft gekregen van de bevoegde buitenlandse kinderbescherming instantie en van een arts, inhoudende dat het kind geestelijk en lichamelijk gezond is. Als de pleegouders in het buitenland een kind adopteren, dan nog is het naar Ned. recht een buitenlands pleegkind. Buitenlandse adopties worden niet erkend. Tezijnertijd zal ook in Nederland adoptie moeten worden verzocht (stelsel van cumulatie). Tot die tijd is het een vreemdeling. Indien men deze officiële weg niet bewandelt, loopt men het risico dat het kind teruggebracht wordt.In België is het verboden zonder toestemming van het College van Burgemeester en Schepenen een pleegkind beneden zeven jaar tegen bezoldiging in huis te nemen (wet van 5.9.1919).
LITT. M.J.A.van Spanje, Kind en pleeggezin (1968); O.C.Wit, Recht en billijkheid (1970).
