[Fr. Gr. mania, geestdrift, razernij, waanzin], v. (—ën), psychische afwijking, een verhoogde activiteit van verward denken en handelen; (in zwakkere opvatting) bevlieging; toestand van opgewondenheid bij verschillende psychosen; dwaze gewoonte.
Bij manie wordt op anderen de indruk gewekt van een overmatig vrolijke stemming (euforie), terwijl de lijder aan een manie zich meestal depressief voelt. Hij kan tot onverantwoorde daden komen, b.v. te grote aankopen doen, of zich oppermachtig wanen.
Manieën komen voor als telkens terugkerende fase (zgn. manische fase) van de manisch—depressieve psychose, maar kunnen ook een uiting zijn van hersenbeschadiging, vergiftiging of hormonale stoornissen. Zie agitatie, ideeënvlucht.
