[Lat. chorepiscopus], m. (-pen), landbisschop; wijbisschop.
(e) De koorbisschop was in de christelijke kerk in het Oosten de aanduiding van een plattelandsbisschop, in tegenstelling tot de bisschop van een stad. Zij worden voor het eerst vermeld in de 4e eeuw, voor het laatst op het Tweede Concilie van Nicea (787). In het Westen werd de aanduiding koorbisschop vanaf de 6e eeuw gebruikt voor kloosterlingen die als missiebisschop werkzaam waren, en voor helpers van de bisschop, als wijbisschop of als aangestelde voor een deel van het bisdom. Hun functie werd in de 11e—12e eeuw overgedragen aan de aartspriesters, landdekens en aartsdiakens.
