[Lat., tussenkomst], v., (Romeins staatsrecht)
1. de bevoegdheid van een magistraat om de tenuitvoerlegging van een door een ambtgenoot of lagere magistraat voorgenomen handeling te verbieden en te verhinderen;
2. dezelfde bevoegdheid van de volkstribunen (tribuni plebis) tegenover alle magistraten, hun ambtgenoten daaronder begrepen.
