Henri, eigenlijk: Henri Léon Vangeon, Frans schrijver, *15.3.1875 Bray-sur-Seine (Seineet-Marne), ♱13.6.1944 Parijs. Gheón was werkzaam als arts.
Met Gide en Copeau richtte hij in 1909 de Nouvelle Revue Française op. Hij was een toneelvernieuwer die populair religieuze toneelstukken schreef, naar het voorbeeld van middeleeuwse mysteriespelen en die qua stof aanknoopte bij het leven van het gewone volk. Werken: toneel: Le pain (1911), La farce du pendu dépendu (1911), Le pauvre sous l’escalier (1920), Les trois miracles de Sainte Cécile (1922), La parade du pont au diable (1925), L’impromptu du charcutier (1926), Le chemin de la croix (1932), Judith (1937); romans: Le consolateur (1899), Les jeux de l’enfer et du ciel (3 dln. 1928), La jambe noire (1941); poëzie: Chansons d’aube (1897), Les chants de la vie et de la foi (1937); autobiogr.: Témoignage d’un converti (1919); essays: Dramaturges d’hier et de demain (1923; herdr. 1963).litt. G.Duhamelet, H.Ghéon (1951).
