v./m. (-en), breuk in de dijbeenhals, gelegen tussen de kop en de schacht van het dijbeen.
Een dijbeenhalsbreuk (collumjractuur) komt veel voor, het meest bij oudere mensen met osteoporose. Er wordt onderscheid gemaakt in breuken vlak bij de kop van het dijbeen, en breuken dicht bij de overgang van de hals naar de schacht (mediale resp. laterale collumfracturen). Voor de behandeling maakt het verschil waar het breukvlak is gelegen, en of er al dan niet een verschuiving van de breukstukken ten opzichte van elkaar (dislocatie) is opgetreden. Het gevaar dat patiënten met een dijbeenhalsbreuk bedreigt, is het doorliggen van de huid over de stuit. Het gevaar voor trombose is na het invoeren van anticoagulantia gering geworden.
Een mediale dijbeenhalsbreuk zonder dislocatie kan zonder meer genezen, indien tijdens de verpleging, die enkele maanden duurt, geen standverandering optreedt. Een laterale dijbeenhalsbreuk zonder dislocatie kan eveneens conservatief behandeld worden.
Een laterale dijbeenhalsbreuk met dislocatie kan men op twee wijzen behandelen:
1. Conservatief: door een draadextensie wordt de dislokatie geleidelijk opgeheven. Door het grote breukvlak ontstaat er een flinke hoeveelheid callus. Na enkele maanden is de breuk dan genezen.
2. Operatief: door een osteosynthese. De breukvlakken worden in narcose gereponeerd en de stand met een inerte metalen pen gefixeerd. Om voldoende stabiliteit te krijgen, wordt de pen verankerd aan de schacht van het dijbeen.
Voor een mediale dijbeenhalsbreuk met dislocatie is vrijwel altijd een osteosynthese nodig. De kop wordt na repositie in narcose gefixeerd door een inerte metalen pen, die via de schacht en de hals door het breukvlak centraal in de kop gebracht wordt. Indien het een zeer ongunstige breuk betreft, en de genezingskans, ook na osteosynthese klein geacht wordt, kunnen de kop en de hals van het dijbeen verwijderd worden en vervangen worden door een in de schacht bevestigde metalen prothese.
