Wellicht eene verbastering van lat. sacra lotio, heilige doop (De Vries, Warenar, bl. 99; fr. saprebleu, saprelotte, saperlotte, sapremâtin, sarpedié, enz.; in het hd. sackerlot naast sapperlot, dat wij ook kennen (vgl. het 17de-eeuwsche seker naast seper, sacristi naast sapristi (fr. sapristi) en sapperdebleu, d.i. sacre Dieu).
Vgl. in de 17de eeuw in de klucht van W.D. Hooft, Jan Saly, 24 r gantsch-sacker-loot, in C Wildsch. II, 103; 143; III, 258: slapperloot, verder Schuermans, Bijv. 278 b; Antw. Idiot. 1053; Waasch Idiot. 566 a: saperpitjes, saperdeboeren; Molema, 359 en het Zaansch sakkerjannetje of sakkerjan (in Lev. B. 126); syn. sapperdekrakepit, sapperdekwikstaart, sapperdekriek (= fr. sacre Christ); sakkerdeju = fr. sacre Dieu; sakkenband, (V.d. Water, 126); sapperdeboere, de mikkeen de vlaoje (in N. Taalgids XIV, 198).
