In zijn verzamelbundel Planeet literatuur (1998) schreef Ronald Giphart:
Halverwege de jaren tachtig schreven de Amerikaanse schrijvers Bret Easton Ellis
en Jay McInnerney hun zogenaamde bratpack-romans, boeken waarin welgestelde
jongvolwassenen hun alledaagse sleur probeerden te doorbreken door niet-deugend
te zijn. Ze dronken overmatig, gebruikten drugs, hadden heftige maar emotioneel
gevoelloze seks en waren nogal geïnteresseerd in materialistische zaken.
Voor de Nederlandse schrijvers die dit soort romans schreven, kwam in de jaren ’90 de term ‘Generatie Nix’ in zwang, ontleend aan de roman Generation X (1991) van de Canadees-Amerikaanse auteur Douglas Coupland. Ze zouden het levensgevoel van de huidige jonge volwassenen verwoorden: zij die geboren zijn in de jaren ’60 en dus uitsluitend welvaart hebben gekend, en die zich slechts lijken te interesseren voor seks, drugs, drank en de op dat moment in de mode zijnde muziek, en alle traditionele ‘burgerlijke’ normen en waarden verwerpen. Tot de groep behoren Ronald Giphart (Ik ook van jou, 1992), Joris Moens (Bor, 1993), Rob van Erkelens (Het uur van lood, 1993) en Hermine Landvreugd (Het zilveren thee-ei, 1993); het vroege werk van Joost Zwagerman is eraan verwant (Gimmick, 1989). In Vlaanderen schrijft Herman Brusselmans (Heden ben ik nuchter, 1986) in dezelfde trant.
