Beweging die streeft naar Afrikaanse eenheid.
Het panafrikanisme kwam aan het einde van de negentiende eeuw op in de Verenigde Staten. De Amerikaanse negers streefden naar emancipatie en samenwerking van de negers in Afrika. In 1919 kwam het eerste Panafrikaanse Congres in Londen bijeen.
Na de tweede Wereldoorlog raakte het panafrikanisme in een stroomversnelling. De beweging streefde naar dekolonisatie van het Afrikaanse continent, en naar politieke en economisch-sociale samenwerking van de Afrikanen.
Het eerste panafrikaanse congres in Afrika vond plaats in 1958 in Accra, de hoofdstad van Ghana. Dit congres was een voorloper van de Organisatie voor Afrikaanse Eenheid (OAE), die in 1963 in de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba werd opgericht. Daarmee was het panafrikanisme op het niveau van samenwerking tussen staten vervuld, maar verviel het (supranationale) ideaal van interafrikaanse samenwerking zonder nationale grenzen.
Een van de grootste voorvechters van de stroming was Kwame Nkrumah, in het begin van de jaren zestig president van Ghana. Een andere bekende pleitbezorger van het panafrikanisme was Julius Nyerere, van 1962-85 president van Tanzania.
