Als men een verzadigden damp afkoelt, kan ➝ oververzadiging optreden, waarbij dus nog niets condenseert. Zijn echter in de ruimte stofdeeltjes of electrisch geladen deeltjes aanwezig, dan zal de waterdamp hierom condenseeren en een nevel vormen.
Van dit verschijnsel, dat o.a. Helmholtz reeds aan een stoomstraal heeft bestudeerd, heeft Oh.
Wilson gebruik gemaakt om de banen van door radium uitgezonden stralen zichtbaar te maken. Deze ioniseeren de zich op hun weg bevindende luchtmoleculen, waardoor deze kunnen dienen als condensatiekernen voor den waterdamp.
De Wilsonkamer bestaat nu uit een ruimte, gevuld met lucht en verzadigden waterdamp (met behulp van vochtige gelatine), waarin zich een radioactief praeparaat bevindt. Door plotselinge expansie van de lucht koelt deze af (Joule-Kelvin-effect), waardoor de damp oververzadigd wordt en neerslaat op den weg van de radiumstralen en deze zichtbaar maakt.
Bij expansie tot 1,25 x de oorspr. ruimte treedt alleen condensatie op om de negatieve kernen, tot 1,31 x ook om de positieve kernen. Boven 1,38 x treden overal nevels op.
Behalve als bewijs voor de atomistische structuur van de materie is deze methode van groot belang voor de studie van de radioactiviteit.