Hakkelen (Lat. balbuties). Bij het spreken werken verschillende spieren samen om tot een harmonisch geheel te raken. Is deze ideale samenwerking gestoord, dan kan spraakstoornis ontstaan, welke tot s. leidt. Hierbij komt geen afwijking in den anatomischen bouw voor, maar zuiver functioneele stoornis.
Er zijn twee stadia bij het s.:
1° Herhalen van letters, in den regel medeklinkers. Dit is klonisch s. Indien deze toestand een tijd geduurd heeft, komt:
2° Het tonisch s. Hierbij perst de patiënt en spant hij zich veel meer in om te spreken dan noodig is. Hij maakt verschillende doellooze bewegingen, stampen met de voeten, zwaaien met de armen, welke alle ten doel hebben, over de vermeende spreekmoeilijkheid heen te helpen. Soms kan een woord niet uitgesproken worden en tracht de stotteraar dit te omschrijven, om aldus de moeilijkheid te ontwijken.
Het s. moet zooveel mogelijk voorkomen worden, bijv. door kinderen niet met stotterende kinderen te laten spelen, ze rustig en bedaard toe te spreken, enz. Vooral bij kinderen is mogelijkheid tot volledig herstel zeer groot, veel meer dan bij volwassenen; dus men dient de patiënten zoo vroeg mogelijk te behandelen. De meest gevolgde methode is die van Gutzmann, waarbij zoowel met physische als met psychische factoren rekening wordt gehouden. Nelissen.
