Apiarius - priester van Sicca in N. Afrika, was wegens misdrijven door zijn bisschop afgezet. Hij appelleerde op Rome. Dit was door de synode van Carthago 393 aan priesters en lagere clerici verboden. Paus Zosimus stelde hem in het gelijk met beroep op het Concilie van Nicea.
De canones, die het appellatierecht op Rome toestaan, waren echter niet van Nicea 325, maar van Sardica 343 (can. 5 en 16). Daar men in Afrika de canones van Sardica niet kende, is het te begrijpen, dat de bisschoppen protesteerden en beweerden, dat die zgn. canones van Nicea niet bestonden. Ze informeerden nu in het Oosten, maar legden zich voorloopig bij de beslissing neer. Later moest A. opnieuw veroordeeld worden. De bedoeling der Afr. bisschoppen was. dat uitsluitend bisschoppen zich tot Rome konden wenden, voor de anderen was Carthago de hoogste instantie. Ten onrechte hebben Protestanten en Febronianen uit het geval A. afgeleid, dat de Afr. bisschoppen het Primaat van Rome niet erkenden.
L i t.: Hefele-Leclercq, Hist. d. Conciles (II 1908, 196 vlg.); Dict. Hist. Géogr. Eccl. (III 951—954); Kirsch, Kirchengeschichte (I 1930 606 vlg.); Polman, L’élément historique (1932, 167). Franses.