(pseudoniem van Eduard Douwes Dekker, 1820—1887), Ned. schrijver, doopsgezind van origine en na een korte katholieke periode vrijdenker, is de belangrijkste figuur uit de Nederlandse letterkunde van de 19de eeuw. Zijn ambtelijke carrière in Nederlands Oost-Indië werd beëindigd toen hij in 1856 als assistent-resident ontslag nam, nadat de door hem ingediende klacht tegen de regent van Lebak niet was erkend.
Teruggekeerd naar Holland schreef hij in korte tijd zijn beroemd geworden Max Havelaar, of de Koffij-veilingen der Nederlandsche Handel-maatschappij, gedragen door het thema dat hem obsedeerde, nl. de uitbuiting van de Javaan. Het werk verwekte veel opzien, en heeft stellig veel bijgedragen tot wijziging van de Nederlandse koloniale politiek in meer ethische zin.
