ontstond tijdens Wereldoorlog II als een concentratie van het verzet der Kerken, tegen de bezettende macht. Nadat op initiatief van de hervormde synode een samenspreking was gehouden, ging in Oct. 1940 het eerste adres aan de Rijkscommissaris uit van de Ned.
Herv. Kerk, de Gereformeerde Kerken, de Gereformeerde Kerken in Hersteld Verband, de Christelijk Gereformeerde Kerk, de Remonstrantse Broederschap en de Algemene Doopsgezinde Sociëteit.
Kort daarop voegden de Evangelisch-Lutherse Kerk, de Katholieke Kerk en de oud-Katholieken zich bij deze samenwerking. De ziel der beweging was aan hervormde zijde dr.
K. H.
E. Gravemeyer; aan katholieke zijde trad vooral mgr.
F. v. d. Loo op de voorgrond.
Men sprak in het begin over het „Convent der Kerken”, later kwam de naam I.K.O. op.
Van het I.K.O. gingen vele kanselboodschappen uit, waarin geprotesteerd werd tegen onrecht en wreedheid van de zijde der Duitsers.
Ook practisch is hulp verleend door de oprichting tijdens de hongerwinter van de interkerkelijke bureau’s voor voedselvoorziening (I.K.B.). Na de oorlog werd het contact met de Katholieke Kerk incidenteel.
Sinds de heroprichting van de Oecumenische Raad is de organisatie enigszins gewijzigd. De naam I.K.O. is vervangen door Contact in Overheidszaken (C.I.O.).
De in de Oecumenische Raad participerende Kerken hebben hier contact met enkele niet-participerende Kerken, als de Gereformeerde Kerken en de Bond van Vrije Evangelischen, in die zaken, welke de verhouding van Kerk en overheid betreffen. Interkerkelijk overleg wordt ook onderhouden ten aanzien van de radio (I.K.O.R., Interkerkelijk Overleg in Radio-aangelegenheden) en het godsdienstonderwijs op openbare scholen (I.K.O.S., Interkerkelijk overleg in Schoolaangelegenheden). w. F. G.
