ook genoemd Fragmenten der Zadokieten, is een geschrift, dat eerst in 1896 in de geniza (bewaarplaats voor versleten heilige geschriften) van de synagoge van oud-Caïro ontdekt werd. Deze in het Hebreeuws geschreven kopie van een veel ouder document geeft bijzonderheden over een sekte, die onder leiding stond van een leraar der gerechtigheid en zich genoopt zag van Jerusalem naar Damascus uit te wijken.
De ontdekker der manuscripten, S. Schechter, sprak van de Zadokieten, omdat dezen genoemd werden als het uitverkoren en voor de eindtijd bestemde Israël.
Men koesterde in het milieu der sekte de verwachting van een Messias „uit Aaron en Israël”. Er wordt tegenwoordig verband gelegd tussen de in het Damascusdocument voorgestane opvattingen en die van het milieu, waarover de in 1947 bij de Dode Zee gevonden handschriften ons inlichten (zie Ain Fasjka).
Er is een duidelijke overeenstemming in terminologie, die niet toevallig kan zijn. Volgens de gegevens van het Damascusdocument zou de sekte, die behalve priesters en Levieten ook Israëlieten en proselieten opnam, ontstaan zijn in 196 v.
Chr., terwijl in het jaar 146 v. Chr. een dominerende rol werd gespeeld door de leraar der gerechtigheid.
Deze chronologische aanduidingen zijn sinds de vondst van 1947 bij de Dode Zee veel aannemelijker geworden. Het sectarisch milieu, dat wij slechts door deze handschriften kennen, moet een gunstig klimaat geboden hebben voor de prediking van het Evangelie, niet slechts wegens de messiaanse verwachting, maar ook wegens de ernst, die men maakte met de zedelijke eisen van de overgeleverde godsdienst.
M. A.
B.
