Hamath (hebr. hamat) in Am 6,2 het grote Hamath, oude en belangrijke stad aan de Orontes in Syrië, tijdens Antiochus IV Epifanes Epifania genoemd, nu hama. In de stereotiepe uitdrukking (volgens de masoretische overlevering) ’daar waar de weg naar Hamath voert’ betekent Hamath de noordgrens van Kanadn (Nm 13,21; 34,8; 1Kg 8,65; 2Kg 14,25; Am 6,14 enz.; vgl. 1M 12,25: Amat).
Hamath heeft een lange geschiedenis gehad, die door de opgravers over twaalf lagen verdeeld wordt, nl. van niveau A (arabische tijd) tot M (neolithisch). Voor de bijbel belangrijk is niveau F, dat omstreeks 1200 vC begint (ijzer, dodenverbranding, urnen, hethitisch hiërogliefenschrift) en tussen 950 en 900 eindigt. Niveau E begint omstreeks 800 en duurt tot de assyrische tijd; het is het bloeitijdperk van de stad (arameese tijdperk; wijsteen van koning Zkr; grote gebouwen, ivoorplaketten, graffiti in oudarameese taal en schrift; phenicische en arameese eigennamen). Daarna geraakte Hamath in assyrische handen (2Kg 18,34; Js 10,9; Am 6,2; Zach 9,2). Inwoners van Hamath werden door de Assyriërs als kolonisten in Samaria gevestigd (2Kg 17,24), alwaar zij een godin Asima vereerden (17,30). Het schijnt dat ook Israëlieten naar Hamath gedeporteerd werden (Js 11,11). De volgende niveau’s zijn zeer geschonden.Lit. Abel 2, 341v. Simons blz. 560. M. Noth, Das Reich von Hamath als Grenznachbar des Reiches Israël (PJb 33, 1937, 36-51). H. Ingholt, Rapport préliminaire sur sept campagnes de fouilles ü Hama en Syrië (Kopenhagen 1940). Hama. Fouilles et recherches de la Fondation Carlsberg 1931-1938 II ed. E. Fugmann (ib. 1958). [v. d. Bom]
