Duits godsdienstwijsgeer en logisticus (Berlijn 17 Dec. 1884), doctor in de filosofische en theologische wetenschappen (Berlijn 1907) en achtereenvolgens hoogleraar in de systematische theologie (Breslau 1917), in de wijsbegeerte (Kiel 1919, Münster 1928) en in de filosofie van de wiskunde en de natuurwetenschappen (Münster 1938). Hij is de stichter van het Logistisch Seminarie (thans Instituut voor Mathematische Logica en Grondslagenonderzoek) aan de universiteit van Münster, dat onder zijn bezielende leiding tot een instelling van internationale betekenis uitgroeide.
De logische geschriften van Scholz en zijn talrijke leerlingen geven blijk van een nimmer aflatend streven naar strengheid, nauwkeurigheid en helderheid, dat voortspruit uit een platonische inspiratie, die Scholz nimmer heeft verloochend. Hij heeft steeds gestreden tegen een vereenzelviging van de door hem beoefende mathematische logica met een neo-positivistische wijsbegeerte, die hij niet kon aanvaarden. Ook tot de geschiedenis der wijsbegeerte heeft Scholz waardevolle bijdragen geleverd.
In zijn hoofdwerk op het gebied der godsdienstwijsbegeerte, Religionsphilosophie, dat sterk de invloed van R. Otto verraadt en waarin nadruk wordt gelegd op het begrip der openbaring als een noodzakelijke vooronderstelling van het religieus beleven, onderneemt Scholz de poging de religie tot een zelfstandig moment in het geheel der cultuur te maken, een poging die hem sterk verwant doet zijn aan dergelijke ondernemingen in Neokantiaanse geest.
Bibl.: Religionsphilosophie (Berlin 1922); Die Bedeutung d. Hegelschen Philos. f. d. philos. Denken d. Gegenwart (Berlin 1921); Eros u. Caritas (Halle 1929); Der platonische Philosophie auf d. Höhe d.
Lebens u. i. Anblick d. Todes (Tübingen 1931); Gesch. der Logik (Berlin 1931); Metaphysik als strenge Wissenschaft (Köln 1941); Mathemat. Logik (met H. Hermes, Leipzig 1952).
