befaamd Belgisch indoloog (Luik i Jan. 186g - Brussel 18 Febr. 1938), promoveerde te Luik in de Wijsbegeerte en Letteren (1888) en te Leuven in de Oosterse talen (1891). Na studies te Parijs en Leiden werd hij in 1891 belast met de cursus in het Sanskrit aan de Universiteit te Luik en 1892 te Gent, waar hij 1896 buitengewoon en 1901 gewoon hoogleraar werd.
Tot 1929 doceerde hij aan deze Universiteit het Sanskrit en de Vergelijkende Taalkunde. Reeds zijn Leuvense dissertatie La doctrine du Salut dans Ie Bouddhisme postérieur verraadt het arbeidsveld waaraan hij gans zijn leven trouw bleef: het Boeddhisme. Talrijke Boeddhistische teksten (Sanskrit en Tibetaans) werden door hem gepubliceerd in de Bibliotheca Indica en de Bibliotheca Buddhica, terwijl ook zijn algemene studies op het gebied van het Boeddhisme hem wereldberoemd maakten (doctor h.c. van Oxford, corresponderend lid van de Académie te Parijs). Zijn werk wordt voortgezet door prof. dr kan. E. Lamotte te Leuven.Bibl.: Bouddhisme. Etudes et Matériaux (Bruxelles 1891); Bouddhisme. Opinions sur l’histoire de la dogmatique (Paris 1909, 4e éd. 1925); Le Védisme (ibid. 1909); Le Brahmanisme (ibid. 1910) ; Religions de l’Inde (ibid. 1911) ; Bouddhisme. Et. et Matér. Théorie des douze causes (Gand 1913); La Dogmatique Bouddhique (Paris igo2-’o4) ; Vasubandhu et Yaçomitra. 3e chapitre de l’Abhidharmakoça (Bruxelles 1919); La Morale bouddhique (Paris 1927) ; Indo-Européens et Indo-Iraniens. L’Inde jusque vers 300 av. J. G. (Paris 1924, 2e éd. 1936); L’Inde au temps des Mauryas et des Barbares (1930); Dynasties et histoire de l’Inde depuis Kanishka jusqu’aux invasions musulmanes (1935).
Lit.: E. Lamotte, in: Le Flambeau, 1938; Idem, in: Revue Cercle des Alumni, 1933; P 181-195; Ganshof, in: Rev. belge de phil. et hist., 1938, p. 1221.
