noemt men de geneeskundige toepassing van bêtastralen, die in de natuur voorkomen als straling, uitgezonden door radioactieve stoffen, doch die eveneens kunstmatig kunnen worden verkregen door versnelling van de beweging van electronen, die worden vrijgemaakt o.a. door verhitting van een metaaldraad, en welke versnelling met behulp van een electrische spanning wordt teweeggebracht. Ook kunstmatige radioactieve stoffen leveren vaak bêtastralen.
In het algemeen hebben bêtastralen weinig doordringingskracht, zodat deze stralen veelal slechts voor oppervlakkige aandoeningen kunnen worden toegepast; vooral huidziekten komen daarom in aanmerking. Het toepassingsgebied is in de medische praktijk zeer beperkt; het is echter mogelijk, dat door het geven van zeer grote snelheid aan de electronen, waarvoor het bêtatron in de toekomst het aangewezen middel lijkt, de bêtastralen-therapie aan belangrijkheid wint.
Een nieuwe toepassing van bêtastralen vindt men in het inspuiten van natuurlijke of kunstmatige radioactieve stoffen in het lichaam. De hierbij in het lichaam zelf vrijkomende bêtastralen kunnen een sterke werking ontwikkelen. Zo wordt een bepaalde bloedziekte (polycythaemie) thans wel behandeld met radioactief fosfor, terwijl radioactief jodium — dat door de mond kan worden ingenomen — de laatste tijd is toegepast voor de behandeling van hyperthyreoidie (z Basedow).
