Schlik (Franz, graaf von) tot Bassano en Weiszkirchen, geboren te Praag den 23sten Mei 1789, wijdde zich aan de studie der regtsgeleerdheid, trad bij het uitbarsten van den oorlog van 1809 als luitenant in dienst en klom spoedig op tot den rang van ritmeester. Toen Oostenrijk zich in 1812 met Frankrijk verbond, nam hij zijn ontslag, maar toen Oostenrijk in Augustus 1813 den oorlog verklaarde aan Napoleon, werd hij weder ritmeester bij de chevaux-légers en ordonnansofficier bij keizer Frans. Hij nam deel aan verschillende veldslagen, werd bij Warchau zwaar gewond, zoodat hij een oog verloor, en ontving weldra als luitenant-veldmaarschalk het kommando over een regiment hussaren. Na de revolutie van 1848 was hij kommandant te Krakau en daarna bevelhebber van een korps van 8000 man, waarmede hij onderscheidene overwinningen behaalde op de muitende Hongaren, waarop hij van Kaschau een meesterlijken terugtogt volbragt.
Nadat hij zich met het hoofdleger onder Windischgrätz vereenigd had, verwierf hij met dezen de zegepraal in den slag bij Kapolna. Daarna werd hij kommandant van het 2de armeekorps en generaal en chef in Moravië, — in Junij 1854 opperbevelhebber van het leger in Gallicië, — vertrok met dit laatste in 1859 naar Italië en was er na den slag van Magenta bevelhebber van het tweede Oostenrijksche leger. Bij Solferino streed hij aan het hoofd van den regter vleugel, nam na den Vrede van Villafranca zijn ontslag, en overleed den 17den Maart 1862.
