Een beroemd Fransch kanselredenaar, geboren te Hières in Provence den 24sten Junij 1663, trad op zijn 17de jaar in den geestelijken stand. Nadat hij als kanselredenaar roem verworven had, begaf hij zich naar het klooster Sept-Fonts, en pater de Latour, generaal zijner orde, riep hem in 1696 vandaar naar Parijs. Hier werd hp aanvankelijk directeur van het seminarium St. Magloire.
In dien tijd schitterden als kanselredenaars Bossuet en Bourdaloue, en Massillon werd hun waardige navolger, terwijl hij zich van hen onderscheidde door meer op het gevoel te werken. Nadat Lodewijk XIV ten tweeden male zijn toehoorder geweest was, benoemde hij hem wegens zpne vredelievende gevoelens tot Hofprediker, doch Massillon mishaagde aan beide partijen — aan de Jezuïeten en aan hunne tegenstanders. De hertog van Orleans benoemde hem als regent in 1717 tot bisschop van Clermont en belastte hem met de taak, om predikatiën te houden voor den 9-jarigen Lodewijk XV. Daartoe vervaardigde hij de redenen, die onder den titel: „Petit-carême” algemeen bekend en meesterstukken van welsprekendheid zpn. In 1719 werd hij lid der Fransche Académie.
Zijne laatste rede, te Parijs gehouden, was eene lijkrede op de hertogin van Orleans. Hij overleed den 18den September 1742. Zijne „Sermons” onderscheiden zich door eenvoudige verhevenheid, door zuiverheid en sierlijkheid van taal. Zij zijn verzameld uitgegeven in 1745—1749 in 15 deelen.
