Iglesias de la Casa (José), een van de beste Spaansche dichters der voorgaande eeuw, geboren te Salamanca omstreeks het jaar 1753, sloot gedurende zijn studietijd aan de universiteit aldaar met zijn vriend Melendez en andere jonge lieden den dichterkring, die later onder den naam van „ school van Salamanca” beroemd werd.
Hij vormde zich zelven vooral naar de classieke dichters van zijn vaderland inzonderheid naar Balbuéna en Quevedo. Na het volbrengen van zijne studie werd hij priester in het bisdom van Salamanca, doch overleed reeds den 26sten Augustus 1791. Eerst 7 jaar na zijn dood werden zijne gedichten verzameld (1798, 2 dln), maar later bij herhaling gedrukt. Hij behoort tot de geliefkoosde volksdichters; vooral zijne luimige gedichten, waarin hij in uitmuntende taal de gebreken zijner landgenooten aan de kaak stelt, leven in den mond des volks.
Niet ten onregte heeft men hem den modernen Quevedo genoemd.
