Franciscus van Paula, de stichter van de Orde der Minimen (Minsten in het Koningrijk Gods), geboren te Paula in Calabrië in 1416 en bestemd voor den geestelijken stand, kwam op zijn 12de jaar in een klooster der Franciscanen, waar hij zich aan de zwaarste kastijdingen onderwierp. Wél verlangden zijne ouders, dat hij tot hen terugkeeren zou, maar hij wilde liever naar Assisi trekken en van daar naar de graven der Apostelen te Rome. Toen hij op 14-jarigen leeftijd terugkwam, deed hij afstand van zijn erfdeel en woonde als kluizenaar in eene grot. Op 20-jarigen ouderdom vond hij wegens zijne vroomheid reeds vele aanhangers, die zich in zijne nabijheid in spelonken vestigden.
De aartsbisschop van Cosenza schonk hem intusschen verlof om een klooster en eene kerk te bouwen, die in 1436 verrezen. De nieuwe Orde werd door Sixtus IV in 1474 onder den naam van „Hermieten van den heiligen Franciscus” erkend, doch door Alexander VI in 1492 met dien van „Minimen” bestempeld. Bij de gewone 3 geloften voegde Franciscus eene vierde, namelijk die der onthouding van vleesch, eijeren en melk, uitgezonderd in ziekte. Hij zelf onderwierp zich aan een nog veel gestrengeren regel. Het gerucht der door hem verrigte wonderen was oorzaak, dat Lodewijk XI van Frankrijk, die zijn einde voelde naderen, hem tot zich riep, doch er was een bevel van Sixtus IV noodig, om Franciscus te bewegen, naar Frankrijk te gaan, waar hij met Koninklijke eer ontvangen werd. Hij kon het leven van den Monarch niet verlengen, doch droeg niet weinig bij tot diens kalm verscheiden. Karél VIII raadpleegde hem bij gewigtige aangelegenheden en deed hem een klooster bouwen te Plessis-les-Tours en een ander te Amboise, terwijl voorts Lodewijk XII hem overhaalde om in Frankrijk te blijven. Franciscus overleed den 3den April 1507, en werd in 1513 zalig, in 1519 heilig verklaard.
